Alter ego versus alter ego

Is een nogal ingewikkeld verhaaltje, dat ik indertijd voor mijn vader Eli Asser schreef voor het boek Eli 90 ter gelegenheid van zijn 90ste verjaardag.

Het is een waargebeurd relaas over de belevenissen van mijn indertijd beroemde
alter ego Vaselientje.
Het begon allemaal met de alledaagse beschrijvingen van mijn moeder over de voortvarende ontwikkelingen van haar eerstgeborene. Dat gaat dus over mijn persoontje.
Mijn vader neemt al gauw haar vlotte pen over en laat zijn fantasie de vrije loop over wat zijn baby dochtertje zoal denkt over de wereld waarin zij is terechtgekomen. In zijn verhalen noemt hij haar Vaselientje. Ik ben dan nog geen half jaar oud, maar volgens mijn vader is Vaselientje al een stuk wijzer dan de meeste mensen om haar heen.
En nog voordat ik kon praten of lopen creëerde mijn vader dus Vaselientje, mijn alter ego.
Hij publiceerde elke week een column over ondergetekende als de baby en peuter, die heel (eigen)wijs dacht over de perikelen en geneugten van het leven en er een geheel eigen mening op nahield, waarvan mijn vader de lezers deelgenoot wilde maken.
Voor de geestelijk en biologisch vader van Vaselientje c.q. Joosje was de beschouwende baby één van zijn eerste tot leven geroepen personages. Er zouden nog vele markante figuren volgen met alle verwikkelingen vandien.
Van het één kwam het ander
De columns werden gebundeld tot het boekje Vaselientje, het dagboek van een baby.
Jan Sluijters illustreerde het boekje treffend met de tekeningen van zijn baby Rob, die toen net zo oud als Vaselientje (als ik) was. Het boekje werd een groot succes.

Maar het effect op de tweejarige Joosje, die net de grote mensenwereld binnenstapt,
is voor haar op zijn minst verwarrend- want waar zij ook maar verschijnt- roepen de omstanders vertederd:’’ kijk daar heb je Vaselientje.”
Gedecideerd corrigeert zij de verraste winkeliers, cafébezoekers of toevallige voorbijgangers telkens weer:
”Nee hoor, U vergist zich, ik ben Joosje- Vaselientje is een boekje”

Maar haar/ mijn uitleg mocht niet baten.
Mijn alter ego was al lang beroemd nog voordat ik zelf in de buitenwereld kwam kijken.
Er was geen ontkomen aan en zodoende leefde ik mijn leven verder onbetwistbaar verbonden met mijn alter ego Vaselientje in mijn slip stream.
Ik was er volledig aan gewend.

Maar dan- 60 jaar later- gaat de telefoon. Het is mijn vader aan de andere kant.
Eli: “Ik ben gisteren Vaselientje tegengekomen.”
Ik: “Hoezo, dat kan toch helemaal niet.”
Eli: “Jawel, gisteren bij de sociëteit Arti stelde een man van in de zestig
zich aan mij voor als Vaselientje. Ik vroeg door en gaandeweg het telefoongesprek bleek het om Rob, de zoon van Jan Sluijters, te gaan.
Jan was indertijd bevriend met mijn ouders en zoals eerder vermeld verzorgde hij de illustraties voor Vaselientje, waarvoor zijn baby Rob model stond.
Zodoende beschouwde Rob zichzelf kennelijk ook als Vaselientje.
Geheel in verwarring legde ik de telefoon neer.
Mijn alter ego kon toch onmogelijk ook iemand anders alter ego zijn?
Het raakte me, ik vond dat er maar één Vaselientje kon zijn en dat was ik.
Geen verdere discussie daarover: mijn alter ego Vaselientje hoort bij mij als geen ander.

Toch zette het mij wel aan het denken over persoonsverwisselingen met verstrekkende gevolgen voor de persoon in kwestie.
Boeken vol zou ik over ego’s en alter ego’s kunnen schrijven.
Bij deze ben ik daar maar meteen mee begonnen.

Wie had meer dan 70 jaar geleden kunnen vermoeden, dat ik de memoires van mijn alter ego Vaselientje zou gaan beschrijven?
Ach, noem het maar een knap ingewikkeld doch zoet koekje van mijn vaders eigen deeg.

Is getekend
Joosje Asser alias Vaselientje